Balkon ve Günlük

Kardeşim balkonda uzun telefon konuşmaları yapıyor, hava soğuk, sıradan bir mart ayı. Bugün üçüncü kahvemizi içiyoruz. Sokağa çıkma yasağının olduğu pazar günleri hayatımın son zamanlardaki en iyi zaman dilimleri. Birbirimize kalıyoruz. Ailemize. Sevgililerimize. Sahip olmayı hayal ettiklerimize ve hiç sahip olamayacaklarımızı tekrar tekrar fark ettiklerimize.

Hala telefonla konuşuyor. Anlatacak bu kadar çok neyi var ki?

“You” adında bir diziye başladım. Masumiyet Müzesi’nin daha kontrolsüz halini hissettiriyor bana, biraz ürkütücü ama bir yandan da başından ayrılamıyorum dizinin. Sanırım korku yüzünden. Tanıdık bir korku. Sınırı bir kez geçtiğinde devamı mutlaka geliyor ve çevremizde sınırı bir kez geçse kendini asla durduramayacak çok kişi var. Gerçekten güvende miyiz? Kendimizden ve etrafımızdakilerden, hangisinden daha çok korkmalıyız? Korkmaya bu kadar alışmalı mıyız?

Kardeşim telefonda arkadaşına teyzesinin buradan bir yazlık alıp almadığını soruyor. Muhtemelen almışlar, “evet” diyor, “çok güzeldir orası.”

Balkon ile salon arasındaki incecik duvardan tüm konuşmaları duyabiliyorum. Duymamı umursamıyor. Yanımda da tüm bu konuşmaları yapabilir, gizlediği hiçbir şey yok.

14 Mart 2021