İyi Sabahlar ve Kötü Sabahlar

Bazı sabahlara borçlarımız vardır. Bu da öyle bir sabah.

Kötü bir rüya ile uyanıyorum. İyi sabahlarımın da kötü sabahlarımın da başlangıcı her zaman kahve ile oluyor. Bu da bir çeşit bağımlılık işte. Günün birinde bir doktor çıkıp artık kahve içemeyeceksin diyecek diye aklım çıkıyor. Bir de her şeyi unutmak korkusu. 27 yaşında bu iki korkuyu gün içinde birkaç kez hatırlıyorum. Özellikle iyi müzikler, iyi kitaplar, yüksek duygular, yeni aşklar ya da eski aşkların cilalanmış halleri daha çok hatırlatıyor. Baş etmek zor değil, henüz, genç olduğum için. Genç olmasam eminim daha zor olurdu.

Bu aralar Jean Louis Fournier çok okuduğumdan olsa gerek sürekli yaşlılığımı düşünüyorum. Halbuki yaşlandığımda bunun için oldukça vaktim olacak, şimdiden bu kadar düşünmenin ne anlamı var?

Teras kapısını ardına kadar açıyorum. Bir türlü ısınmayan nisan ayının aydınlık günlerinden biri ama bu görüntüye inanmayacağım, muhtemelen birkaç saat içinde havanın pürüzsüzlüğü yerini gri ve öfkeli bulutlara bırakacak. En azından hava durumu böyle olacağını söylüyor.

Geçenlerde bir arkadaşım tüm bilincini kaybedip bir taş kadar sıfırlanmak istediğini söyledi. Bir taşın bilinci neyse öyle olmak istiyormuş, her şeyi unutmak, sıfırdan başlamak, en baştan yazmak, söylenmesi gerekenleri en baştan söylemek. Ben de bunun ancak alzheimer ile mümkün olabileceğini söyledim. Muhtemelen bu gerçekçi halime hem şaşırmış hem de gülmüştür.

Her şeyi unutmayı kesinlikle istemem ama bir o kadar da çabuk unuturum her şeyi. Bu yüzden çok fotoğraf çekerim, anılarla müzikleri birleştiririm, kokuları ezberlerim ki beni tetikleyenler çevremden hiç eksilmesin. İyi kötü ne varsa hissetmek, canlı olduğumu bana ispat eden tek şey çünkü.

Bakın ben bunları yazarken hava tam da hava durumunun dediği gibi gri, öfkeli, depresif bir hale bırakmaya başladı kendini. Gerçi hava durumu sadece yağmur ihtimalinden bahsetmişti, gerisi benim uydurmam. Olağan şeylere bir şeyler ekleyemeyeceksek insan olmanın ne anlamı var?

Bu sabaha borçlu olmamın en önemli sebebi sıradan bir sabah olması. Sıradan sabahlar her şeyin bir şekilde bir düzen içinde gittiğini gösterir bize. Toplanmamış yataklar, ısınmayan nisan ayları, açık teras kapıları, kahveler, evin içindeki diğer uyuyanlar ya da uyananlar, evin içindeki hiç kimseler.

Düzen, bir şekilde iyi hissettiriyor.