Kahvaltı ve Kamuflaj

Herkesin uyuduğu sabah saatlerinde mutfakta tek başıma kahve içip bir şeyler okuyorum. Bu, en sevdiğim ritüellerden biri. Birçok düşüncemle tam bu mutfak saatlerinde yüzleşiyorum:

Sana haksızlık etti.

Ona iyi davranmadın.

İçinden en az bir kez de olsa geçirdin kabul et.

Yüksek sesle bundan memnun olmadığını söyle, haydi yapabilirsin bunu.

Onu seviyorsun.

Onu sevmiyorsun.

Seni kesinlikle sevmiyor.

Seni belki arada, seviyor.

Akıl vermesinden hoşlanmıyorsun.

Tahammülün yok.

Sabır göstermelisin.

Sonra bunları tekrar tekrar düşünüp hiçbir çözüme ulaştırmadan kahvaltı hazırlamaya başlıyorum. Kahvaltı görüp görebileceğiniz en iyi kamuflaj. Bir yerde bir şeylerin iyi gittiğini ancak kahvaltı sofralarının özeniyle anlayabilirsiniz. İyi bir kahvaltı sofrası tüm sorunların görmezden gelinmesine yardımcıdır. İyi kahvaltı sofralarının arkasına büyük büyük hayatlar sığar. Kendi hayatımı da buraya sığdırabileceğimi düşünüyorum ama yok, bir karış iki karış üç karış, sığmıyor.

Ocaktaki yumurtalı patatesi çevirirken saçlarımın neden bu kadar döküldüğünü düşünüyorum. Buna en kısa zamanda bir çözüm bulmam gerek. D vitamini? Güçlendirici bakım yağları? Saç dökülmelerimle düşüncelerim birbirine karışıyor, tam o anda birkaç adım sesi hole doluyor. Ayakların çıplaklığı yeni silinmiş yerlerin parlaklığında izler bırakıyor. O an, o izleri göremesem de biliyorum. Birini hareketlerinin sesinden tanımak, onu gerçekten tanımanın tam karşılığıdır çünkü.

Yeni hazırlanmış ve müthiş kokulara gebe bir kahvaltı, yine, tüm soruları alıp götürüyor. Saç dökülmeleri de dahil. Yüzleşmek başka bir sabaha kalmalı. Bir öğlen saatinde yüzleşilmeli mesela ya da bir akşamüzeri karanlığından hemen önce.

Ama kesinlikle bu sabah değil.