Monologlar ve Su Yüzüne Çıkan Bazı Gerçekler
Bir haftadır sadece pencerelerden bakıyorum. “Beklemenin” gerçekte nasıl bir kavram olduğunu fark etmenin en gerçek yolu. Sokaktan çok az insan geçiyor, yasakların değiştirmediği bir şey bu, buralar her zaman böyledir, belediye yolları düzeltiyor, kaç yıl olmuş aynı belediye başkanı var, buradaki insanlar değişimden çok hoşlanmaz. Güneşli günler oluyor, yağmurlu günler, geceler ve gündüzler oluyor, hep aynı pencerelerde, zaman elbette geçiyor, hatta bir hafta nasıl geçti diyoruz, şaşkınız, babaannem hiçbir şey yemiyor, ben arada yiyorum, yemeden olmaz, güç lazım. Evin içindeki iki insanlık sessizliği ya bir telefon sesi bozuyor ya da babaannemin durup durup aklına gelen hatıralar.
Babaannemin babaannesinin eskiden buralarda İtalyan komşuları olduğu öğreniyorum, o zaman herkeste kümes yok, Paskalya zamanı, Adile babaannenin kümesindeki yumurtaları alıp boyuyormuş İtalyan aileler, gel zaman git zaman o kadar çok yumurta almışlar ki Adile babaanne o yumurtalarla iki katlı bir ev yaptırmış. “Paskalya yumurtalarından bir evimiz varmış demek, ne güzel” diyorum, “Ama şimdilerde yok” diyor babaannem, “eskiyince yıktılar.” Ayrıca salça yapmayı da o İtalyan ailelerden öğrenmişiz ve tabii patlıcanı sapı olmadan pişirmeyi de.
Babaannem anlatıyor, ben dinliyorum, bir evin içinde ne kadar küçülebilirsek o kadar küçülüyoruz.
